OLAAAAAAAAA, a tod@s !!!!!
Espero que despois de mirar atentamente esta foto sexades capaces de relatar unha pequena historia .
Así comenzaría:
"Contan que nun país afastado vivían uns nen@s que ..."
LÚA:
"Facían unha festa cada noite e facían tanto ruído que os
marciáns bailaban. Un día un dos nenos púxose enfermo e a festa non
soou. Os marcians baixaron a ver o que pasaba e coa sua maxia curaron ó neno. Esa noite montaron a festa máis grande de todas".
"...non podían ir a escola porque no lugar onde eles vivián non había ninguna.
A
medida quoe os rapaces ían medrando as súas nais falabánlles do
importante que era aprender e de que os nenos fosen a un colexo, e un
día aos rapaces déuselles por preguntar que porque eles non ían a unha
escola se era tan importante como elas dicían; e as nais que non sabían
que responder decidiron reunirse todas un día para pedirlle ao Concello
de Toén un colexo onde os nenos e nenas da zona poideran ir estudar alí,
pero o Concello non aceptou.
Despois de varios días de reflexión as nais e pais decidiron facer
unha folga, a que acudiu todo o pobo xa que todos tiñan fillos e estaban
pasando pola mesma situación.
A folga comezou as sete da mañá
e como eran as dez da noite e aínda non rematara o Concello deceu e ao
cabo de case un ano os rapaces forn a escola e aprenderon moitas cousas".
IRENE :
"...eran un pouco loucos ,cada día facían unha cousa diferente e moi
rara. Hoxe van a lúa en bicicleta. Eles van moi guapos, uns levan vestidos, outros camisetas, pantalóns e por suposto levan mochilas de viaxe. Con que se atoparan ao chegar?
Atopáronse con estrelas,constelacións, planetas,e como non coa maravillosa lúa ¡era inmensa! De repente apareceron uns marciáns, rodearon
a lúa e non lles deixaban pasar ¡eses eran os marciáns guerreiros ! A
os nenos non lles importou porque podían saltar por encima destes coas súas bicicletas. Pola noite foron a
ver a Plutón, aínda vendo dende cerca era coma unha canica.Máis tarde
voveron ao planeta terra pero...en vez de
aterrizar en Ourense aterrizaron no Brasil .¡Ese mesmo día celebrábase o
mundial de fútbol! Todos se se quedaran a velo. Cando regresaron as súas casas
contaronllo todo as súas familias.Cando dormían seguían soñando con ese
longo e divertido viaxe.
CLARA:
"Contan que nun país afastado vivían uns
nenos que eran moi amigos e sempre xogaban xuntos, ata que un día de
chuvia e de moito vento apareceu un tornado moi grande e todos e cada un
deles se separaron, pasaron meses chamándose uns a os outros e facendo
fogatas de socorro, e dous dos nenos chamados Saúl e Candela atopáronse e
empezaron a buscar axuda , mentres que os outros nenos chamados Lucia,Fani,Hugo,Damian,Clara, Sofía,Irene,Ainoa,Lúa,Jose, Julio e
Icía seguíanse buscando uns a outros desperanzados. Cando se deron de
conta de que cada un deles estaba por o seu propio lado empezaron a
facer os seus propios fogares e tamén empezaron a buscar alimentos ,como
por exemplo as froitas. Un día todos os nenos sairon a coller froitos
e iban a por o aguacate, menos Lucía que tiña un pouco de medo e era
sensible, e so colleu uns cocos que había delante da casiña de bambú que
fixo ela ,mentres que os outrosxa se encontraran .Saúl e Candela
encontraron axuda e empezaron a buscar aos outros nenos que estaban
perdidos ,pasaron dúas semanas e por fin Candela e Saúl encontraron aos
outros nenos, menos a Lucía que por fin saiu da sua casiña e
a encontraron ,e todos volveron a estar coas súas familias e xuntos
para sempre .
Sofía:
"Contan que
nun país afastado vivían uns nenos que estaban estudando a prehistoria, a
idade antiga,a idade media,a idade moderna e a contempóranea, nun
colexio que tiña moitos anos. Un día un dos nenos chamado Jose, non
quixo ir o colexio por que una nena chamada Lucía, contou una historia
de castelos encantados que daba moito medo. Os outros nenos ríronse,
pero o que non sabían todos era que o colexio tamén estaba encantado. Na
clase as cousas flotaban por todas partes. Os compañeiros que se
burlaron de él, colleron moitísimo medo, pero o que non sabían era que
esas bromas facíanas Sofía, Candela e Icía.
HUGO:
"Contan que nun país afastado vivían uns nenos que sempre estaban
xuntos. E xogaban a o futbol, jokei, e moitos xogos mais.
Un
día ocurriuselle a un neno chamado Saul un novo xogo, que consistía en
meter un balón dentro de unha canasta co pe, e despois intentar metela
con outras partes do corpo menos cas mans.
Todos os demais nenos decían que ese xogo era aburrido menos sete nenos
que se chamaban, Damian, Julio, Jose, Lua, Lucía, Icia e Hugo por que a
eles lle gustaba xogar ao futbol e o baloncesto, e dicían que era unha
moi boa combinación entre deportes co balón.
Os nenos decidiron empezar a xogar, e os que lles había parecido
aburrido viron como xogaban e deronse conta de que era unha idea xenial e
moi divertida, despois todos xogaron xuntos pasando fenomenal.
Dende
aquel día toda a xente que ten balón xoga a ese deporte q Saul
chamoulle BOLCESTO. Enton Saul foi un neno prodixio inventor de
deportes, e os seus amigos decían q eran moi afortunafos por ter un
amigo tan bo e intelixente.
Asi toda a xente coñeceu aquel pais afastado chamado Deport York".
Canta imaxinación teñen :) Unha aperta.
ResponderEliminar